DE OUDE MAN

Stefan Bonev

web

"Het leven is het interessantste en het meeste gelezen boek" - heeft ooit Het Oude gezegd.

- Maar denk dat niemand mij betaalt om met u te praten. Deze dingen kan ook iemand anders aan u vertellen: "Nadien stond hem op en reinigde zijn jas van de as viel van zijn pijp en hij ging weg. En wij keken na met open mond totdat hij in de schemering verdween. Het was niet helder hoe iemand anders ons alle deze interessante dingen zou kunnen vertellen. De Oude Man was slechts heel gewone persoon, zelfs niet oud. De bijnaam die hij kreeg wegens zijn pijp, zijn enorm groeide snorren en wegens de wijsheden die hij vertelde alsof een waterval. Voor ons, de kinderen van de wijk, was hij soort van god. Van hem zouden wij alle soorten van verhalen kunnen horen. Nadien stelden wij hem voor dat hij een dappere zeeman zich voorstellen die een schip of in de Russchische "taiga" redde, achtervolgde van hongerig voor bloed beesten. Wij wilden een dergelijk een persoon ook zijn. Wij verwonderden ons over hoe het mogelijk is voor een dergelijk een kort leven naar zo vele plaatsen geweest te zijn. Liever zouden wij kunnen geloven dat hij tijdloos is dan zijn woorden te twijfelen.

Iedere avond wachtten wij op hem aan de haven om hem op de achtergrond van de zonsondergang te verschijnen totdat het laatste zonlicht af te branden in de rivier. Al voor hem zal verschijnen, baadde zijn enorme schaduw ons met koude en raadsel. Wij sluiten op onze ogen probeerde naar zijn waag silhouet te kijken hoe hij naar ons komt. Komend dichter, in ongeveer tien stappen weg, Het Oude Man einde, handen doken in zijn zakken. In een dergelijk een positie dragend zijn grote hoed en ellendige jas, hij keek alsof een pilgrim die onverbiddelijk is van de jungle of cowboy van het Wilde Westen. Onze verbeelding tekende een snoer met knoop, een zandbank, die zijn riem volhoudt. Wij zagen het dunne vat van zijn zandbank achter zijn linkerschouder. Hij rookte zijn pijp en schudde zijn hoofd.

- Zijn jullie hier opnieuw, verachtelijke kerels! - Zijn hese stem maakte ons om een stilte bij te houden. Wij hadden een gevoel dat een enkele beweging of geluid genoeg is om zijn lasso om onze halzen te begrijpen. Wij waren bang van hem, maar wij zochten nog steeds hem. Wij hadden zijn verhalen nodig. Hij kwam dichtbij ons, zat op de oude rotte bank, rokend zijn pijp, die binnen zijn grote hand verdween. Omhelsde met rookgordijn, begon hij met zijn verhalen. Wij zagen hem aan de Noordpool om in lei te zitten, die door honden gediend worden is. Hij liep door bevroren koude bossen, achtervolgd door wolven. De kwade zon van het woestijn Sahara verbrandde onze wangen net zoals die van hem. De flessen zijn lange tijd geleden de smaak van het water vergeten. En dan was het interessantste, wanneer in de afgelegenheid wij de fonkelende schets van een oase zouden kunnen zien. Aan dat moment stond hij op, zeggend geen woord, weggaande blutsing uit zijn pijp, zelfs zonder het kijken naar ons.

Wij gingen terug naar huis, in slaap met houten zandbanken in hand valt en ligt achter een gras of slingeren in reddingsboot, voor de kust. Volgende ochtend verslapen zich de school, passief naar het bord in het klaslokaal kijken en kregen wij slecht uitslagmislukte. Maar dit hinderde niet ons gezien de belangrijkste zij vanavond wij hem opnieuw zien, deze tijd zoals een piloot, parachutist of paracommando.

Maar een avond is hij niet gekomen. Hij was de volgende ook niet daar. De zon was langzaam omhelsd door de rivier en viel in slaap. Wij dachten, dat hij opnieuw op een riskante reis ging. Aan het einde gingen wij weg.

De dagen, maanden en jaren gingen voorbij. Snak tijd geleden hebben wij einde toestand naar de haven en geven het vervelende op dat hem niet meer wachten. Misschien werd hij weg ergens voorbijgegaan. Wij hebben geleefd enkele tijd met de herinneringen over hem en zijn verhalen. Wij zijn volwassene geworden. Eerlijk gezegd, zijn wij hem een beetje vergeten. Wij hebben al in zijn verhalen niet geloofd. Wij dachten zelfs hij is een leugenaar en iedereen vindt dit uit op te scheppen.

Iedereen dit tot een morgen, wanneer ontwaken, voelde ik hij zal vandaag terugkomen. Ik wachtte ongeduldig op de vooravond te komen. Mijn benen brachten mij me naar de oude Quay. Er was al iedereen, enige van hen, veel mijn oude vrienden, heb ik voor jaren niet gezien. De tijd scheidde ons; iedereen had zijn eigen leven- al met zijn plichten. Wij hebben geen lang gewacht op Hem. Hij verscheen als voor- enorm, majestueus. Hij kwam dichtbij, zet zijn handen in zijn zakken en schudde zijn hoofd. Wij verwachtten het gebruikelijke hij altijd gezegde - "Zijn jullie hier opnieuw, verachtelijke kerels" te horen, maar iets anders volgde:

- Ik zal niets meer vertellen, geen verhalen vanavond. Hij neergezet zich in zekere zin bijgevolg dat de zonsondergang achter verborg en hij ging verder.

- Wij zien elkaar niet meer. Wij hebben mij meer niet nodig. Ik wens u aangename lezing van het Grote boek, geroepen Leven. Ik geloof dat jullie minder pagina’s moeten lezen dan die ik zelf heb aan jullie gelezen. Eigenlijk, alle deze pagina`s die ik werd gelezen naar u, kon iemand anders ook naar u vertellen.

Nadat te zeggen, stond hij op, keek naar iedereen en zijn blik einde aan mij. Hij keek mij in zekere zin toen hij over iets aarzelde. Nadat heeft hij aan mij een teken gegeven om hem te volgen. Ik stond op en kwam dichter bang. Hij omhelsde mijn schouders en bracht mij vooruit naar de zonsondergang, naar de rivier die vloeide, maar nooit parched, bracht hij mij naar zijn kleine hut op de oever van de rivier. Niemand ging ooit daar binnen, ik zelf ook. Hij opende de deur en nodigde mij in uit. Was binnenkant een grote bibliotheek, die volledig is met boeken, houtene tafel, een stoel en bed.

Wil je worden alsof mij? Wil je alle verhalen weten? En vele anderen? - hij vroeg mij, doorboorde mijn lichaam met zijn ogen die hebben hun kleur verloren met de tijd.

Ik wilde alsof hem worden.

Hij verliet terzijde zijn hoed en de pijp, zet op zijn jas over de stoel en nam uit het eerste boek en zei:

- Deze zijn mijn verhalen. De alle bibliotheek is volledig van hen. Lees mij alstublieft voor. Ik zal neerleggen te rusten.

Ik zag nu hoe verouderd hij geworden is, inderdaad. Zijn haar en snorren werden volledig wit geworden. Zijn aanwezigheid was niet meer zo enorm zoals in het verleden. Diepe rimpels ploegden zijn voorhoofd en zijn gezicht door. Hij voelde slapend onmiddellijk en ik werd een boek na een andere gelezen. Ik zeilde opnieuw over de oceanen, werd ik opnieuw van beesten achtervolgd, maar ik moet alle mijn problemen mezelf oplossen. De Oude man was niet daar meer en was moeilijk. Het is verschillend dan te luisteren naast.

Ik werd de boeken de een na het andere, ademloos, zonder het stoppen gelezen.

Na het sluiten van de laatste pagina van het laatste boek, zag ik plotseling mijn gezicht in het glas vitrine van de bibliotheek. Ik ben oud geworden. Mijn gezicht werd veranderd; mijn huid werd van de woestijn zon en wind verbrand. Ik had grote zilveren snorren al en gegroeide haar.

Ik keek naar het bed. De Oude man werd gegaan. Ik nam zijn jas en zet hem op. Het past perfect naar mij alsof ik altijd hem droeg. Ik zet op de hoed ook - het was alsof voor mij gemaakt. Ik nam de pijp en begon met het roken. Toen ik uit ging, was het bijna een nacht. Ik droei rondom naar de zonsondergang en ging naar het havengebied. Ik hoorde kinderen stemmen die van de bank naast de haven komen: "De Oude man komt, komt de Oude man."

Ik ben inderdaad de Oude man geworden. Ik kwam dichter, stopte mijn handen in de zakken en ademt van de pijp een beetje in. Ik schudde mijn hoofd en zei met paard stem dat:

- Zijn jullie hier opnieuw, verachtelijke kerels!

© Stefan Bonev
© Julia Valkova, vertaald naar Nederlands
=============================
© E-magazine LiterNet, 29.10.2005, № 10 (71)